وبلاگ

تئوری فازی در سال 1965 توسط دکتر لطفی زاده در مقاله ای با عنوان (مجموعه های فازی) معرفی گردید. البته زاده قبل از کار بر روی تئوری فازی شخصیت برجسته ای در تئوری کنترل بود و مفهوم «حالت» که اساس تئوری کنترل مدرن را شکل می دهد توسعه داد. در اوایل دهه ی 60 او به این نتیجه رسید که تئوری کنترل کلاسیک بیش از حد بر روی دقت تأکید داشته و از این رو با سیستم های پیچیده نمی تواند کار کند.

در سال 1962 مطلبی با این مضمون برای سیستم های بیولوژیک نوشت:

«ما اساساً به نوع جدیدی از ریاضیات نیازمندیم، ریاضیات مقادیر مبهم یا فازی که توسط توزیع های احتمالی قابل توصیف نیستند.» پس از آن وی ایده اش را در قالب مقاله ی«مجموعه های فازی» تجسم بخشید. در این مقاله از منطق چند مقداری برای مجموعه ها و گروه های اشیاء استفاده شده بود. لطفی زاده بر چسب یا نام فازی را روی این مجموعه های گنگ یا چند ارزشی قرار داد. مجموعه هایی که اجزایشان به درجات مختلف به آنها تعلق دارند.

دکتر عسگر زاده پیشنهادی در مورد مفهوم الگوریتم های فازی در سال 1968 ارائه داد و سپس آنرا در سال 1973 به شکل استدلال فازی تکمیل نمود. پروفسور ممدانی از دانشگاه امیریال در سال 1974 با شروع از این نقطه الگوریتم واقعی برای نظریه ی فازی ارایه داد و با انجام آزمایشاتی کارایی آنرا ثابت کرد. وقتی بخش صنعت از این موضوع مطلع شدند، شرکت اف-ال-اسمیت برای اولین بار در سال1980 با استفاده از این نظریه ی فازی در کنترل، آنرا عملی ساخت و به دنبال آن شرکت های زیادی از ژاپن در این راستا سرمایه گذاری کردند. مانند فیتاچی و شرکت فوجی الکترونیک، سپس پیشرفت های بسیاری از کاربرد کنترل صورت گرفت. این کار با کنترل فرآیندهای کارخانه ها آغاز شد و به قطار، جرثقیل، آسانسور، خودرو، وسایل الکترونیک خانگی، دوربین و مانند آنها گسترش یافت و در این زمینه ژاپن مرکز پیشرفت قرار گرفت.